നാരിതൻ നഗ്നത മറയ്ക്കേണ്ട പാണികൾ
നാലാള് കാൺകെ ഉരിക്കുന്നു ആടകൾ
നാവില്ല വാക്കില്ല ഒന്നെതിർക്കാൻ ഇഹെ
നാടുവിട്ടോടുന്നു നന്മതൻ കാലുകൾ
നാളെയെ ഓർത്തു ഭയന്നു കിതച്ചിതാ
നാണിച്ചു പോകുന്നു എൻ്റെ നാട്
കാലം മറക്കാത്ത പാപങ്ങൾ ചെയ്തിതാ
കാട്ടാള കൂട്ടം തെരുവിലാടുന്നു
കാടത്തമില്ലാത്ത നീതിയും കാത്തിതാ
കാലിടരുന്നൊരീ എൻ്റെ നാട്
കാണുവാൻ കാഴ്ചകൾ ഏറെയുണ്ടെങ്കിലും
കാഴ്ച്ച മങ്ങുന്നുവെന്ന് എൻ്റെ നാട്
എത്രനാൾ കൂടിയീ പേക്കുത്തുകൾ?
എത്രയോ കാതങ്ങൾ ആയണം മുന്നോട്ട് ?
എൻ്റെയും നിൻ്റെയും ജീവന് വിലയുള്ള
എല്ലാർക്കുമെല്ലാരും സ്വന്തമാകാൻ
എന്നിനീ ഈ നാട് സ്വാതന്ത്രയാകും?
എന്നു ചോദിക്കുന്നു എൻ്റെ നാട്.
– രമ്യ വി മോഹനൻ