ഇവിടമിപ്പോൾ വർണ്ണാഭമാണ്
വർണ്ണങ്ങൾ ഏഴല്ല പത്തുണ്ട്.
ഇവിടമിപ്പോൾ വർണ്ണാഭങ്ങളുടെ കറുപ്പാണ്
എന്നോ മറഞ്ഞ വെളുപ്പിൻ്റെ നെടുവീർപ്പു കേട്ട്
ഞാനെൻ്റെ ഒഴിഞ്ഞ മണ്ണിൽ
മറഞ്ഞ സന്ധ്യകളെ തേടുകയാണ്
വർണ്ണങ്ങളിൽ എനിക്കെൻ്റെ സത്ത നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു
യുഗങ്ങളുടെ നീണ്ട യാത്രയിൽ
ഞാനെന്നെ മറന്നു പോയിരിക്കുന്നു
വെളുത്ത തൂവൽ പൊഴിക്കുന്ന നനഞ്ഞ പകലിനെ
ഞാനിന്നലെ സ്വപ്നം കണ്ടു
മഞ്ഞുരുകാത്ത താഴ്‌വരയിലെ കാമ്പോജി മരങ്ങൾ
ചെമ്പകപ്പൂക്കൾ വിരിയിച്ചിരിക്കുന്നു
പലാശപുഷ്പങ്ങൾ വിരിയിച്ച സന്ധ്യകളിൽ
ഞാനെൻ്റെ കാൽപാടുകൾ തിരയുന്നു.
യുഗങ്ങളുടെ അവസാനത്തെ കറുപ്പിൽ
എന്നും പകൽ മാത്രമുള്ള ദിനങ്ങളിൽ
ഞാനെൻ്റെ സത്യങ്ങളെ വരവേൽക്കട്ടെ
– സത്യ ഭായ്
